Simon, W. (2008). Czynniki motywacyjne a wynik psychoterapii, Psychiatria Polska, 3, 335-352,

Streszczenie:
Cel badania: Celem projektu było zbadanie stabilności motywacji do psychoterapii oraz związku pomiędzy motywacją a poprawą kliniczną. Narzędzia: Dane uzyskano od 274 pacjentów. Kluczowym narzędziem był Kwestionariusz Motywacji, mierzący cztery czynniki: bezradność, aktywność, zagrożenie, krzywdę. Pacjenci wypełniali również: Kwestionariusz Objawów, Test Przymiotnikowy, Kwestionariusz Orientacji Życiowej. Wyniki: Motywacja okazała się ważnym, ale nie dominującym, czynnikiem wpływającym na wynik psychoterapii. Motywacja wykazała większy wpływ na poziom objawów na etapie przyjęcia do kliniki, natomiast czynniki osobowościowe miały większy wpływ na końcu leczenia. Bezradność, krzywda i zagrożenie stopniowo się zmniejszały zarówno w okresie oczekiwania na terapię oraz podczas terapii. Poziom czynnika aktywności wzrastał stopniowo w czasie leczenia, równolegle do zmniejszającego się nasilenia poszczególnych grup objawów. Czynnik bezradności odgrywał dominującą rolę przy kwalifikacji i na początku leczenia. Wnioski: Zdolność do bycia aktywnym może być ważnym predyktorem zmiany zachodzącej w wyniku psychoterapii. Rola bezradności na początku leczenia może być postrzegana jako bezsilność pacjenta w obliczu intensywnych objawów.
Słowa kluczowe: psychoterapia integracyjna, motywacja, aktywność, bezradność